anne i martina

przyszedł więc tutaj z tju. na początku ciężko mu szło ze znalezieniem kluczy, tju mu utrudniała zadanie swoją osobą, jednak nie przeczył, że to, co robiła, było przyjemne. w moich spodniach już dawno nie jest miękko, moja ręka pod twoją sukienką, co nie.
- chcesz coś do picia? - zapytał, wchodząc i ciągnąc ją za rękę w stronę jego sypialni.

-muszę odpowiadać? - zapytała, unosząc brew i ciągnąc go za koszulkę do miejsca gdzie jak obstawiała znajdowała się sypialnia. trafiła nawet!

zapukała, poprawiając sukienkę, tym razem szarą i do kolan, z prostym kołnierzykiem i dużą kokardą z boku. zdążyła się przebrać w ciągu dnia już! była głodna. i napalona. i w ogóle, ojeju.
tak, i czekała aż jej otworzy.

a więc otworzył, po czym oparł się tyłkiem o framugę drzwi, unosząc jedną brew do góry.
- przebrałaś się dla mnie? - zapytał, bo w przeciwieństwie do innych, dbał o detale. normalny facet chyba nie zwróciłby na to większej uwagi.

-nie dla ciebie. jest gorąco, czułam się jak owinięta folią po dwóch godzinach biegania w tamtej-rzekła i wepchnęła mu się do mieszkania-ale przyznasz-rzuciła lekko, okręcając się z gracją wokół własnej osi-że w tej też mi nieźle.

- no raczej - skinął głową, zamykając za nią drzwi. zaraz też do niej podszedł i ułożył dłonie na jej biodrach, które wydały mu się teraz jakieś takie idealne. - ale czy to nie graniczy z samouwielbieniem? - zapytał, wcale nie chciał po niej jeździć.

-nie-odparła. być może przywykła, nie wyłapała ironii, bądź też postanowiła puścić ją z dumą mimo uszu. raczej to trzecie, tak myślę-to tylko realna samoocena, słynę z niej w całym paryżu, nie wiesz o tym?

- nie - odparł, przyciągając ją do siebie. wydała mu się taka, hm, niewinna, urocza, pomyślał w tej chwili, że w sumie mógłby rzucić dla niej tymi wszystkimi dziewczynami, które ustawiały się w kolejce do jego łóżka. odgarnął włosy z jej czoła, w które zaraz ją cmoknął.

-robi się romantyyyycznie!-zaśpiewała swoim dźwięcznym głosem. nie, żeby śpiewała najładniej na świecie, ale też nienajgorzej, toteż lustra, szyby i szklanki nie popękały a kwiaty nie zwiędły.-więc daj mi jeść!-wspięła się na palce, by tylko niewinnie przeciągnąć ustami wzdłuż jego szyi i wyminęła go szybko, idąc do kuchni.

- huh, okej - powiedział, ruszając za nią szybko. w międzyczasie podrapał się trochę po karku, chciało mu się śmiać, tak zwyczajnie i bez powodu.

usiadła na blacie i machała nogami wyjątkowo radośnie, czując, że zaraz pójdzie za przykładem jaki dawała jej jaśniejąca gwiazda viki i zje najpierw martina, a potem jego kuchnię.

i zwiała potem szybko, ale przyjdzie!

przyszedł więc, pod parasolką w żaby, czyli lans i jeszcze bardziej. na początku nie mógł nawet trafić do odpowiedniej kamienicy, ale dał radę, w związku z tym brawa dla niego. zapukał trzy i pół raza, zamykając parasolkę, przy okazji starając się też jej nie połamać. miał na sobie kurtkę, fajną, nie chce mi się myśleć jaką, sori.

Otworzyła, z filiżanką niedopitej kawy w jednej ręce. Nie spodziewała się go tak szybko, miała jeszcze nadzieję jakoś uczesać swoje poplątane włosy! To dziwne, że dbała o wygląd, normalnie mogła chodzić po Paryżu nie malując się i nawet zębów przez tydzień nie myjąc.
- O, cześć! Wejdź jeszcze, bo nie zdążyłam się wyrobić.

uśmiechnął siię, strzepując jeszcze krople deszczu z parasolki i wszedł do środka, mówiąc anne, że wygląda ładnie. naprawdę tak sądził. zdjął nawet kurtkę i buty, nie chciał pomoczyć dywanu, skoro jak anne wczoraj wspominała, to jej brat zajmował się sprzątaniem.
- mieszkasz z bratem tak? - zapytał dla upewnienia.

- Teoretycznie tak, praktycznie nie. Wiesz, martin całymi dniami gdzieś się plącze, wieczorami wyrywa dziewczyny, a w nocy, to nawet nie chcę wiedzieć, co z nimi robi! - Pokręciła głową, wydymając nieco wargi, co podkreśliło fajnie jej kości policzkowe. - Więc raczej go tu w dzień powszedni nie zastaniesz - dodała, zamykając zaraz za nim drzwi i wędrując do toalety w poszukiwaniu szczotki do włosów.

rozejrzał się trochę, nadal stojąc w przedpokoju, mówiąc coś o tym, że mają ładne mieszkanie i pachnie obiadem, chociaż mógłby przysiąc, że to z tej knajpy za rogiem.
- no ja ustaliłem zasady z tuluzą, że ma wracać w godzinach normalnych, jest jeszcze za młoda na pałętanie się samotnie po paryżu.

- A ile ona ma lat? - zapytała. - Ja mam siedemnaście, Martin też. Kompletnie się mną nie interesuje, ostatni raz widziałam go chyba ze dwa tygodnie temu, jak przyleciał do domu się wyspać przed sprawdzianem z historii.
Mówiąc to, sięgnęła po szczotkę i ostrożnie rozczesywała swoje włosy, ostatnio zaczęły jej wypadać i nie wiedziała, czemu ;c.

pewnie ma raka. okej, to był żart. breth pozwolił sobie stanąć w drzwiach łazienki. przyglądał się tyłkowi anne, a zaraz jej włosom. podobało mu się to, że właściwie nie przejęła się zbytnio ich stanem, jak te, dziewczyny z lille. i chyba nawet za nimi nie tęsknił, bo w pomieszczeniu pachniało jakimś płynem do kąpieli, może brzoskwiniowym.
- osiemnaście. ale wychowała się bez matki, czuję się nawet trochę za nią odpowiedzialny, tym bardziej jak nie ma z nami ojca.

- hm - mruknęła, szybko jakby przewijając sobie w uszach jego słowa od początku do końca oraz od końca do początku. brak ojca, brak matki, to wcale nie może być nic fajnego. zdziwiła się więc, że breth wyrósł na takiego... fajnego? miłego? kulturalnego? chłopaka z dobrego domu, jak mogłoby się wydawać. przeczesała już swoje włosy do końca i spięła je w kucyk, po czym odwróciła się, a że łazienka była rozmarów mikroskopijnych, to wpadła na niego. dzisiaj wszystkie moje postaciągi na siebie wpadają <3

brethowi włączył się jednak refleks, chyba zacznie się tego uczyć, od ich poprzedniego spotkania, w każdym razie złapał anne, w talii uśmiechając się teraz do jej czoła, bo było na wysokości jego ust. więc zaraz musnął je lekko wargami, zastanawiając się co miała oznaczać jej wypowiedź. hm, nie było ciekawe. za to zestresował się nieco, jej bliskością, nie wiem naprawdę dlaczego, mówiąc poplątanie coś o tym, czy idą.

ale anne się speszyła i go wyprosiła w związku z tym, bo idę se.

paaaa.

Przyszedł, w koszuli, ale bez krawata, bo powiem ci nawet, że nie umiał wiązać . Zastukał, trzymając za sobą jedną, ładną czerwoną różę, uznał, że cały bukiet może ją wystraszyć, a nawet duże bukiety były nieco tandetne. I no cóż, stresował się!

Mimo swoich zapewnień o nie stresowaniu się, Anne denerwowała się jak nigdy wcześniej. Otworzyła, ubrana w czarne, sztruksowe rurki, doskonale podkreślające jej atuty oraz czerwoną bluzkę z długim rękawem, z dekoltem w serek. A na nadgarsku brzęczały jej bransoletki, musiałam to napisać!!!! Stanęła we drzwiach i naprawdę spodobało jej się to, że Breth trzyma w ręku różę.

Uśmiechnął się do niej i po chwili osłupienia, zdobył nawet na krok w przód i pocałowanie jej w policzek. Albo raczej delikatne muśnięcie wargami.
- To dla ciebie - powiedział, wyciągając przed siebie różę i poza tym się uśmiechając - naprawdę ślicznie wyglądasz, Anne - z tej okazji nawet pogładził ją wierzchem dłoni po policzku.

Udało jej się zdobyć na uniesienie prawego kącika ust do góry i przysunęła się trochę bliżej niego, bo tak ładnie pachniał, że chętnie zostałaby w domu i nigdzie nie wychodziła.
- Ty też, Breth - mruknęła, jedną dłoń układając na jego ramieniu, a drugą wyjmując mu róże delikatnie z ręki. Boże, ale ją zahipnotyzował oczami, jaka masakraaaaaa. Zepsułam romantyczną atmosferę tego posta tym oto zdaniem xd.

Zaśmiał się, przesuwając nosem po jej gładkim, zupełnie gładkim jaaaak pupa niemowlęcia, napisałam pipa xd policzku. Tak ładnie pachniała. Nie wiedział co to za perfumy, bo niespecjalnie się na tym znał, ale wiedział, że było po prostu świetnie, razem z Anne & jej zapachem. Nie odsuwając się od niej, bo nie chciał popełnić błędu z wczoraj, wyszeptał prosto w jej ucho, nachylając się przy tym.
- Gotowa?

Przeszedł po niej miły oraz całkiem przyjemny dreszcz, kiedy to poczuła jego oddech na swoim uchu oraz policzku, więc uniosła nieco głowę, uśmiechając się przy tym uśmiechem dziewicy, chociaż nie wiem, co to za uśmiech. Może nr 10.
- Czekaj, tylko wstawię różę do wazonu - mruknęła, choć wcale nie miała ochoty się od niego odsuwać, ale zaraz delikatnie wyślizgnęła się z jego objęć i poszła do salonu, po wazon.

Zaczekał więc na nią przy drzwiach, odprowadzając ją wzrokiem zanim zniknęła. Był naprawdę zaintrygowany & zafascynowany, a to raczej dobrze. W każdym razie już no stress.

W szafce poszukała wazonu, przewrając przy tym chyba z tuzin innych, po czym zaraz poszła do kuchni nalać wody i wróciła z mokrym wazonem, który ustawiła gdzieś na kredensie. Z tego wszystkiego zapomniała do niego wsadzić różę, ale szybko się zreflektowała. Wróciła do korytarza po chyba ze trzech minutach, bo tyle jej to zajęło, ubrała buty, złapała Bretha za rękę i powiedziała, żeby prowadził. I zacznij.

Aha, więc skoro mam zacząć, to zaczęłam............. xddd

Przyprowadził więc Lusi, nie miał aż tak dużych problemów z odnalezieniem kluczy w głębi swoich kieszeń, tak samo jak z trafieniem nimi do zamku, nie trzęsły mu się ręce z podniecenia, niestety. W każdym razie otworzył drzwi, chwycił Lusi w pasie i przewlókł ją jakoś przez próg, by kopniakiem zamknąć drzwi i sprawnym ruchem wsunąć rączkę pod jej bluzkę. Haha, kolejna ofiara do kolekcji, tak sobie myślę!

A ona, nie ja, tak sobie myślała, że Martina zapamięta jako pierwszą przygodę w Paryżu. A chciała zrobić jeszcze dużo, więcej niż dużo, więc może nawet umknie jej to w pamięci, jeśli Martin się nie postara :c w każdym razie sprytnie wsunęła dłoń w jego spodnie i następnie bokserki, starając się go nie podrapać, bo miała drugie paznokcie, hehe, no i na zakończenie tego posta, powiem ci, że zrobiła mu dobrze!

Oho, Martin chyba na pewno ją zapamięta, jaką tą, która zrobiła mu dobrze po wejściu do mieszkania, bo nie miał dobrej pamięci do imion dziewczyn, które zdążył przelecieć. Oczywiście, miał wrażenie, że jest starsza, ale przecież nie prowadził żadnej kartoteki, więc po co mu był jej wiek. Zamiast tego mruknął coś cicho o tym do jej ucha, że jest niesamowicie seksowna i zdekocentrowany zdarł, dosłownie, z niej bluzkę.

Miała nadzieję, że nic się z jej bluzką nie stało, nie chciała zostać przyłapana na paradowaniu po Paryżu bez bluzki, ale zaraz, kiedy zabrała się za rozporek Martina, stwierdziła, że jest jej wszystko jedno i dodatkowo zrobiła mu malinkę.

Martin po jakichś dziesięciu minutach, w czasie których zdążył się uporać z jej stanikiem, który okazał się jakiś dziwny, bo nie mógł znaleść zapięcia, a potem okazało się, że znajduje się ono z przodu, między jej piersiami, doszedł... do wniosku, że nie będzie tego robić na stojąco, bo bolą go nogi, zdecydowanym ruchem więc przerzucił ją sobie przez ramię <3 i zaniósł do sypialni, gdzie rzucił ją na łóżko i sam zaraz się na nią wdrapał. Wszyscy kochamy długie zdania.

Bała się, że ją zgniecie i tak dalej, więc przez chwilę nawet chciała mu powiedzieć, ale rozmyśliła się, kiedy udało jej się uporać z Martinowymi spodniami i w związku z tym piernolnęła je gdzieś pod spodnie, by teraz zająć się zdejmowaniem bokserek zębami, bo na to właśnie miała ochotę, kiedy zniżyła się bardziej niż bardzo.

Pomyślał sobie, że ma do czynienia z wyjątkowo drapieżną sztuką, jeśli i nie suką, wyyybacz, to jego myśli, nie moje! Pomógł jej trochę, żeby jak najszybciej pozbyć się tych bokserek, a kiedy już im się to wspólnymi siłami udało, zajął się jej spodniami, może i rurkami, dajmy na to. Och, nie mógł się już doczekać momentu kulminacyjnego.

Tak, tak chyba właśnie rurki miała, skopała je w związku z tym z łóżka i przyssała się do Martinowych ust, które swoją drogą cholernie jej się podobały. Miał ładne, pełne wargi, w związku z tym przelizała go tak zwanie.

Odwzajemnił jej pocałunek, chyba dość natarczywie i namiętnie, jeśli można tak to napisać. Miał nadzieję, że potem jego poduszka przesiąknie zapachem jej szamponu do włosów, bo ładnie pachniały. I że w ogóle jego łóżko całe nią przesiąknie! Leniwym, aczkolwiek stanowczym ruchem ściągnął z niej, yyy, stringi, nie wiem znów, po czym, heee, wszedł w nią!

Tak, stringi pewnie, bo moje postaci noszą raczej stringi, ale nie wiem jak to jest z Toulouse, bo to cipowate trochę dziecko. Lucille za to do cipowatych nie należała, w związku z tym, wysunęła biodra w przód, chcąc więcej, że tak to określę, zacisnęła powieki. Naprawdę starała się od tego powstrzymać, ale jęknęła głośno, nie na tyle głośno jednak, żeby sąsiadom pospadały w domach obrazy ze ścian i wbiła paznokcie w plecy Martina, ze swoim świeżym manikirem. To mi się kojarzy z N & M :c </3

Ej, teraz mi się też w sumie z nimi skojarzyło.
Martin nie jęczał, ale raczej oddychał dość głośno i płytko, a jego oddech odbijał się echem po ścianach, bo chyba tylko jej jęki & jego oddech było słychać w pomieszczeniu. W każdym razie poruszał się w niej wolno, zwiększając swoje doznania. Bo jeszcze nie zaspokoił całkiem ochoty na nią, był rządny seksuuuu.

Mi się zawsze będzie kojarzyć, a jak się będę z kimś pieprzyć i wbiję mu paznokcie, to też sobie o nich pomyślę. Dobra, cicho ;d to przes werbe </3
Jęczała sobie nadal, ale może nie już tak głośno, choć było jej nie mniej przyjemnie, stwierdziła szybko i przelotnie, bo na więcej nie miała siły, podczas orgazmu, że chyba jednak zapamięta Martina, choć teraz w tym momencie nie wiedziała jak on ma na imię. Wiedziała tylko tyle, że jest jej kurewsko dobrze, o czym go poinformowała, trochę koślawo, jak tak myślę, pośród tych jęków.

Martin nie był w stanie nic sensownego z siebie wykrzesać, bo właśnie przechodził orgazm, już drugi w ciągu tych kilku minut, czym był naprawdę usatysfakcjonowany. Złożył więc na jej ustach tylko kolejny pocałunek, nie był do końca pewny, czy uda mu się zapamiętać jej imię, dla niego była tylko łatwą sztuką i niczym innym, a jedyne co o niej wiedział, to to, że ma na imię Lucy i wychowała się w Dubaju......... czyli nie dużo. Zaraz też, po trzecim orgaźmie xd, opadł obok niej, posapując sobie w jej ramię, na którym złożył kaskadę pocałunków.

Boli mnie dekolt & nie umiem myśleć. Lucy jednak nie bolał dekolt, wręcz przeciwnie jej dekolt był w jak najlepszym stanie i jeśli biorąc pod uwagę to, że była właśnie po udanym stosunku, był na tyle gorący, że można było na nim usmażyć jajecznicę. Udało jej się uspokoić oddech i zastanawiała się nad tym, czy Martin zachowa się faktycznie jak facet, który jednak wie coś o współżyciu i tak dalej i okaże jej odrobinę czułości, czy nie.

Powiem szczerze, że właśnie miał ochotę odwrócić się do ściany i usnąć, no ale wiedział, co będzie wtedy! Dlatego też wsunął rękę pod jej kark, by przysunąć się do niej trochę bliżej.
- Byłaś wspaniała - wymruczał jej do ucha, tak dla swojego świętego spokoju, po czym przejechał ustami po jej skroni, napisałam skorni xd.

Była w trakcie przyglądania się swoim paznokciom, więc kiedy odwróciła od nich wzrok i przeniosła właśnie na Martina, uśmiechnęła się promiennie. Okej, to jej pochlebiało, wiedziała też jednak, że wypadałoby coś powiedzieć i zastanawiała się, czy co, ma sobie pójść i tak dalej. Podrapała go jednak po brzuchu.
- Ty też - powiedziała tylko, nieco jeszcze chrapliwym głosem.

- Zostań na noc, Lucy - poprosił bynajmniej nie błagalnym tonem, lecz bardziej wyniosłym, także wyszło na to, że to zdanie zabrzmiało niczym rozkaz. - Proszę - dodał więc bardziej potulnie, po omacku lewą ręką doszukując się pod sobą kołdry, którą właśnie znalazł i ich nią przykrył, bo to w końcu październik, a okno było uchylone.

Odgarnęła niecierpliwie włosy za ucho, skoro oni tak wszyscy odgarniają, to dlaczego ona ma być gorsza, uśmiechając się łobuzersko. Wtuliła się w pachnącą Martinem kołdrę, przymykając na chwilę oczy.
- A jak myślisz co na to mój narzeczony? - zapytała, mrugając oczami, choć tak naprawdę była ciekawa jak zareaguje.

Poza tym, że nieznacznie drgnął mu lewy biceps, starał się nie wykazywać jakiegoś zaskoczenia. Pomyślał sobie tylko, że ten jej narzeczony w takim razie ma przesrane z nią, jeśli puszczała się w prawo i lewo, a na koniec jeszcze w drzewo.
- Pewnie się wścieknie - stwierdził, stawiając się na miejscu rzekomego narzeczonego.